8 ΜΑΡΤΙΟΥ ΔΙΕΘΝΗΣ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

8 ΜΑΡΤΙΟΥ ΔΙΕΘΝΗΣ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΧΡΗΣΤΟΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΧΑΡΗ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Η πρώτη διεθνής ημέρα της γυναίκας γιορτάσθηκε με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ και υιοθετήθηκε αργότερα από την Σοσιαλιστική Διεθνή.
Από το 1975 η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας τελεί υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, με αιχμή του δόρατος την ανάδειξη των γυναικείων προβλημάτων και δικαιωμάτων.
Αξίζει να ασχοληθούμε σήμερα με τη θέση της γυναίκας στην πολιτική για δύο λόγους.
Πρώτον γιατί η θέση της γυναίκας σε μια κοινωνία, προσδιορίζεται από τους ισχύοντες κανόνες δικαίου, τη συμμετοχή της στην πολιτική, στην παραγωγή και το ρόλο της στην οικογένεια.
Δεύτερον γιατί φέτος, το 2012, συμπληρώνονται εξήντα χρόνια από το 1952. Από τότε που η ελληνίδα γυναίκα απέκτησε το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι στις δημοτικές και βουλευτικές εκλογές, σύμφωνα με το νόμο 2159/1952.
Η αναγνώριση αυτού του αυτονόητου για τις μέρες μας δικαιώματος σημαίνει ταυτόχρονα και την αναγνώριση της γυναίκας σε όλες τις λειτουργίες της δημόσιας σφαίρας, ιδιαίτερα όμως της πολιτικής.
Η ψήφιση του νόμου 2159/1952 αποτελεί ιστορική κατάκτηση για την ελληνίδα Είναι το αποτέλεσμα πολλών και σκληρών αγώνων απέναντι σε μια καθαρά ανδροκρατούμενη κοινωνία, η οποία εκφράζονταν με αρνητικά, ειρωνικά και χλευαστικά για τη γυναίκα σχόλια όπως «Αι γυναίκαι είναι πετεινόμυαλαι και ελαφραί. Δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθώμεν».
Ωστόσο παρά του ότι οι γυναίκες απέκτησαν δικαίωμα ψήφου, δεν ψήφισαν στις εκλογές του Νοέμβρη του 1952, γιατί δεν είχαν ενημερωθεί οι εκλογικοί κατάλογοι.
Ο αιφνίδιος όμως θάνατος του βουλευτή Θεσσαλονίκης Β. Μπακονίκα προκάλεσε τη διεξαγωγή επαναληπτικών εκλογών μόνο για τη Θεσσαλονίκη. Στις 18 Ιανουαρίου του 1953 εξελέγη η πρώτη Ελληνίδα βουλευτής, η Ελένη Σκούρα, με την παράταξη ‘Ελληνικός Συναγερμός’ του Στρατηγού Παπάγου.
Ο δρόμος πλέον για τη συμμετοχή της γυναίκας στην πολιτική έχει ανοίξει. Το 1956 ορκίζεται η πρώτη γυναίκα Υπουργός. Είναι η Λίνα Τσαλδάρη, Υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας, βουλευτής του κόμματος της Ε.Ρ.Ε.
Το ίδιο έτος εκλέγεται στην Κέρκυρα η πρώτη γυναίκα Δήμαρχος. Πολλά χρόνια αργότερα, στις 19 Μαρτίου του 2004 εκλέγεται η πρώτη γυναίκα πρόεδρος του Ελληνικού Κοινοβουλίου, η Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη, βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας.
Παρά τη νομοθετική όμως κατοχύρωση του δικαιώματος του εκλέγειν και εκλέγεσθαι για τις γυναίκες, το 1952, η συνταγματική κατοχύρωση της καθολικής ψήφου θα έλθει πολύ αργότερα, το1975.
Στο άρθρο 4, του Συντάγματος του 1975 ορίζεται ρητά ότι «όλοι οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου και έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις».
Η άποψη του Κωνσταντίνου Καραμανλή για τη θέση της γυναίκας στην πολιτική θεσπίζεται πλέον και συνταγματικά. Έκτοτε και μέχρι σήμερα στη χώρα μας, έχουν πραγματοποιηθεί σημαντικές νομοθετικές και θεσμικές αλλαγές για τη διασφάλιση της ισότητας μεταξύ των δύο φύλων και την εξάλειψη όλων των μορφών διάκρισης ενάντια στις γυναίκες.
Η επίτευξη όμως της ισότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών δε μπορεί να βασίζεται μόνο σε νόμους δικαίου.
Οι περισσότεροι ερευνητές διαπιστώνουν την παράλογη πραγματικότητα σε σχέση με τη νομοθεσία, όπου ενώ τυπικά θεσπίζονται περισσότερα μέτρα για την ισότητα, η εφαρμογή τους δε διασφαλίζεται.

Επίσης παρά τις ραγδαίες εξελίξεις σε όλους τους τομείς της ιδιωτικής και της δημόσιας ζωής των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών η σχέση ανισότητας ανάμεσα στα δύο φύλα παραμένει αναλλοίωτη.
Η γυναίκα εξακολουθεί να κατέχει υποδεέστερη θέση σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής.
Ακόμα και σήμερα η οργάνωση των θεσμών και των βασικών κοινωνικών οργανισμών, παραμένει σύμφωνα με τα παραδοσιακά ανδρικά πρότυπα και μοντέλα ζωής.
Η αντιπροσώπευση και η συμμετοχή των γυναικών στις πολιτικές διαδικασίες και στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, Τοπική Αυτοδιοίκηση, Εθνικό και Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Κυβέρνηση, είναι σε πολύ χαμηλά επίπεδα
Η ισχύς του νόμου 2910/2001, όπου προβλέπεται η υποχρεωτική συμμετοχή κατά το 1/3 από κάθε φύλο στα ψηφοδέλτια των Αυτοδιοικητικών Εκλογών και την επέκταση της ισχύος του στα ψηφοδέλτια των Εθνικών Εκλογών, καθώς και η ισχύς της ποσόστωσης για την κατά το 1/3 συμμετοχή και των δύο φύλων στα υπηρεσιακά και διοικητικά συμβούλια και λοιπά συλλογικά όργανα της διοίκησης σύμφωνα με το νόμο 2839/2000(άρθρο 6), ελάχιστες αλλαγές έχει επιφέρει.
Η επικρατούσα ακόμα και σήμερα παραδοσιακή νοοτροπία-η γυναίκα είναι για το σπίτι, οι άνδρες για την πολιτική, -ο πολλαπλός ρόλος που καλείται να παίξει η γυναίκα στη σύγχρονη κοινωνία και εποχή, αλλά και η μοιρολατρία, η ηττοπάθεια, ο συμβιβασμός και η ανασφάλεια είναι ίσως τα κυριότερα αίτια της μικρής συμμετοχής
των γυναικών στην πολιτική.
Επιπλέον, σύμφωνα με την άποψη του Κέντρου Ισότητας δεν υπάρχει ένα ομοιογενές πρότυπο γυναικείας πολιτικής συμπεριφοράς, όπως δεν υπάρχει και ένα ομοιογενές σύστημα αντιλήψεων για την κοινωνική και πολιτική θέση της Ελληνίδας.
Ως γυναίκα που ασχολούμαι με την πολιτική και το συνδικαλισμό από τα φοιτητικά μου χρόνια πιστεύω στη γυναίκα και τις δυνάμεις της. Η γυναίκα διαθέτει μια διαφορετική πιο ολοκληρωμένη άποψη για τη ζωή, αφού είναι εργαζόμενη, σύζυγος, μάνα και νοικοκυρά.
Πιστεύω επίσης ακράδαντα πρώτον ότι σε μια δημοκρατία πρέπει όλοι οι πολίτες να είναι σε θέση να επηρεάζουν τη λήψη αποφάσεων που τους αφορούν και να έχουν δυνατότητα συμμετοχής στα όργανα λήψης των αποφάσεων και δεύτερον ότι η ανεπαρκής εκπροσώπηση των γυναικών σημαίνει για μια κοινωνία σημαντική απώλεια ανθρώπινου δυναμικού, εφόσον δεν αξιοποιεί αποτελεσματικά τις εμπειρίες και τις γνώσεις του μισού πληθυσμού της, δηλαδή των γυναικών.
Κάθε χώρα και κάθε κοινωνία έχει ανάγκη από όλο το ανθρώπινο δυναμικό της. Το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα μας, τη γλυκιά πατρίδα. Ιδιαίτερα τώρα. Τώρα που η Ελλάδα και ο λαός της υποφέρουν και δοκιμάζονται, αξίζει οι γυναίκες να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας και να ασχοληθούμε με την πολιτική , μαζί με τους άνδρες και όχι ανταγωνιστικά. Συνταξιδιώτες στο ίδιο καράβι όπως είμαστε και στη ζωή.

Άλλωστε η πατρίδα μας χρειάζεται όλους. Άνδρες και γυναίκες. Για να διαχειριζόμαστε το παρόν της και να σχεδιάζουμε με υπευθυνότητα, αισιοδοξία και αποτελεσματικότητα το μέλλον της. Το μέλλον των παιδιών μας.